Wednesday, April 21, 2021

DHYAAYAET IPSITA SIDHDHAYAET-02

 


 ధ్యాయేత్ ఈప్సిత సిధ్ధయేత్-02

 ****************************


  అలా ఆలోచనలతో తోటలోకి అడుగులు కదిపానో లేదో నా దృష్టి నిన్న నన్ను స్వాగతించిన గులాబీల మీద పడింది.


 అంతే వేగముగా నన్ను అంతర్మథనములోనికి తోసివేసింది.


  మొన్నటి రోజున అవి మొగ్గలు.అంతకు ముందు అవి చెట్టు లోపల ఎక్కడ దాగి ఉన్నాయో,వాటికి,వానిని దాచుకున్న ఆ గులాబీ మొక్కకే తెలియాలి.


   నిన్న అరవిచ్చిన రేకులతో,విరబూసిన సోకులతో,రంగుల హంగును సింగారించుకొని,మురిసిపోతు విరిసినాయి.


 ఎంతటి ఆస్వాదనీయము వాటి సౌందర్యము.

 ఎంతటి ఆఘ్రాణనీయము వాటి పరిమళము.


  ఒకేసారి తమ పరిపూర్ణతతో కన్నులను,పరిమళముతో మనసును ఆహ్లాదపరిచాయి.


 ఇంతలోనే ఎంతమార్పు? 

  రేకులతో పాటు సోకులు నేలరాలినవి.

 ఎక్కడికి పోయినది వాటి ప్రత్యేకతలైన రంగు-రూపు-పరిమళములతో కూడిన ఆకర్షణ?


 మార్పుకు కారణమైన కూర్పును చేసినదెవరు?


   వాటి అవస్థలను బట్టి లేత మొగ్గ,మొగ్గ,విసనమునకు సిధ్ధముగా నున్న మొగ్గ,అరవిరిసిన పువ్వు,వాడిన పువ్వు,నేలరాలిన పువ్వు గా నిర్మించి,నిర్ధారించినది ఏవరు?


    వాటిని వాటికి ఇచ్చిన శక్తికే తిరిగి తీసివేసే అధికారము ఉంటుందా?

 అయితే అవిఏవి వాటి స్వయం శక్తులు కావా? అందుకే అవి తమను వీడిపోతున్నపుడు నిస్సహాయమైనవా.నిర్వాణమో/నిర్యాణమో!


  ఆ గులాబి మొక్క నాకు ముళ్ళు వద్దు కేవలము పూలు మాత్రమే పోయిస్తాను అని ఎందుకు అనుకోలేక పోయింది?


  ఈ పూలు-ఈ పళ్ళు-ఈ మొక్కలు స్వయముగా ఆ అందమును-ఆకర్షణను పొందిలేవా? వాటి స్వంతమైతే అవి తమ నుండి దూర్మవుతుంటే అవి ఎందుకు నిస్సహాయముగా కనుమరుగవుతున్నాయి?


   పువ్వులే కాదు పండ్లు కూడ,

 పిందె-కాయ-పండు-మిగుల పండిన పండు-కుల్లిన పండు-వ్యర్థము ఇలా వివిధ దశలను పొందుతుఆదరించిన వారిచే త్యజించ బడుతున్నాయి?


 వాటిలో ఆ పరిమాణమును-పరిణామమును కల్పించుచున్నదెవరు?

 కనువిందునకు-కను మరుగునకు కారణమైనదెవరు?


   పరిపరి విధములైన ఆలోచనలతో పరుగులు తీస్తున్న నా మనసుకు,

 ధ్యాయేత్ ఈప్సిత సిధ్ధయేత్" పరిష్కారమును చూపుతుందని ఆశిస్తున్న నన్ను,మనలను ఆ పరమేశ్వర కృప ఆశీర్వదించును గాక.



  పరమేశ్వర పాదారవిందార్పణమస్తు.



   


DHYAAYAET IPSITA SIDHDHAYAET-01

 ధ్యాయేత్ ఈప్సిత సిధ్ధయేత్

 ********************

  హోరెత్తిన సముద్రపు అలలవలె అరసెకను ఆగకుండ నాలో ఆలోచనలు జోరుమీద ఉన్నాయి.మనసును జారకున్నాయి.

   ఎంత విచిత్రము ఈ మానవ ఉపాధి.నిత్య నిరంతర సంఘర్షణలతో  దొరకని స్థిమితమనే దరిచేరుకోవాలని ఉబలాటపడుతుంది.

 చిన్ని బుడగ తల్లిగర్భములో ఎన్నో సంఘర్షనలను ఎదుర్కుంటు ఒక ఉపాధిని సంతరించుకొని,ఒక్క ఏడుపును మాత్రమే తనతో వెంటబెట్టుకుని ,చంటి పాపగా ఏదో సాధించేయాలని,ఎందరో తన ఉనికిని మెచ్చుకోవాలని ఉవ్విళ్ళూరుతు అమ్మ ఒడిని చేరుతుంది ఆశల రాశియై.

 ఏమి చూసుకొని దానికంత ఉత్సాహము?
వెన్నెముక నిలబడలేనంటుంది.పొరలతో కప్పియున్న కన్నులు.కదలలేని తనము.అన్నిటికి ఒకటేఆసరా.అదే ఏదుపు.
ఎంత విచిత్రమీ సందర్భము.
  ఎంత నిజమీ ఉపాధి సందిగ్ధము.

   ఎవరు మంత్రము వేస్తారో కాలక్రమముగా ఇంద్రియములు స్వశక్తిని సంపాదించుకుంటున్నాయి.సర్వాంగ సుందరత్వమును సంతరించుకుంటుంది అదే ఉపాధి.దానితో పాటుగా సర్వ సమర్థత్వమును పొందాననుకుని సత్వగుణమును సద్దుమణగమంటుంది.అదీ ఒక తరలిపోయే తమాషా అని గమనించనీయదు తెరలుతెరలుగా కప్పుకొనియున్న తమోగుణము.
 ఏముంది చివరకు? జవసత్వములుడిగిన జీవఛ్చవ బొమికల గూడు.పరాధీనమవుతు,ప్రశాంతతను వెతుకుతు.....

 ఇదంతా గమనిస్తుంటే మన శరీరము ఒక మరబొమ్మ అంతే కాని దానికి స్వయం సామర్థత లేనిదిగా అనిపిస్తున్నది.

   అదే కనుక నిజమయితే దానిలోల దాగి మరలను తిప్పుతున్న మర్మమేమిటి?
 అను అంతర్మథనము తో అతలాకుతలమగుచున్న నాకు,

  ఆలయములోనుండి
 "ధాయేత్ ఈప్సిత సిధ్ధయేత్" అను ఆపాతాళ-నభస్త శ్లోకము వినబడగానే,ఏదో ఆశాకిరణము నన్ను నడిపిస్తున్న భావనలో మునిగిన నన్ను,మనలను
  అంతర్యామి ఆశీర్వదించుగాక.

 పరమేశ్వర పాదారవిందార్పణ మస్తు.




TANOTU NAH SIVAH SIVAM-12

    తనోతు నః శివః శివం-12   *****************   "  వాగర్థావివ సంపృక్తౌ వాగర్థ ప్రతిపత్తయే      జగతః పితరం వందే పార్వతీ పరమేశ్వరౌ" ...